​

Toen wij in Amerika woonden, viel het me op dat veel gepensioneerden een bijbaantje hadden als inpakker in de supermarkt.
Bij elke kassa stonden ze klaar om je boodschappen zorgvuldig in grote zakken te doen, en ze brachten deze zelfs voor je naar de auto. Een fooi hoefde meestal niet – daar deden ze het niet voor.

In het begin voelde ik me ongemakkelijk.
Ik was jong en vond het vreemd om me op die manier te laten helpen met iets wat ik prima zelf kon.
Uit beleefdheid en misschien ook een beetje uit schuldgevoel zei ik dan vaak: “Ik doe het wel zelf.”
Ik dacht oprecht dat ik hen daarmee een plezier deed, dat ik hen spaarde van ‘mijn klusjes’.

Tot die ene dag, toen een oudere inpakker me met een warme glimlach, maar ook een beetje gekwetst, vertelde dat hij het juist graag deed.
Mijn aanbod om het zelf te doen voelde voor hem alsof ik hem zag als ‘te oud’ of niet meer in staat om dit werk te doen.
Dat raakte me.

Het was een eyeopener: soms denk je het goede te doen, maar sla je onbewust de plank volledig mis.
Een mooie les in waardigheid en respect – en in het laten waarderen van wat mensen wél graag voor je doen.

Tip voor vandaag
​Als mensen je willen helpen, laat ze. je doet hen er meestal zelf ook een plezier mee.

Vaak zijn mensen gewoon blij dat ze een praatje kunnen maken, of je ze nu helpt met hun boodschappen of niet...​
​Het fragment in de video komt uit de reeks 'Wat zou jij doen?':
Een oudere vrouw winkelt alleen in de supermarkt en vraagt andere klanten om hulp en advies. Zullen de andere shoppers hun geduld verliezen als ze merken dat ze blijft doorvragen? Wat zou jij doen?

​

Ik wens je een fijne maandag,

​

Caroline Anseeuw